Mijn eerste weekje Nepal

De derde keer Namaste!
Mijn eerste weekje in Nepal zit er alweer op! Vorige week maandag (5 januari) stapte ik in Amsterdam op het vliegtuig naar Kathmandu. De vlucht verliep niet helemaal soepel... Na vertraging, visumproblemen (ze wilden me het vliegtuig eerst niet inlaten omdat ik van tevoren nog geen visum voor Nepal had aangevraagd, gelukkig lieten ze me na een aantal telefoontjes en formulieren toch het vliegtuig in), rennen om m'n volgende vlucht te halen, enorme rijen bij de bagagebanden en zoeken naar m'n pick-up bij het vliegveld, was ik blij toen ik in de auto naar m'n gastgezin in Kathmandu zat.
Daar aangekomen werd ik gelijk heel vriendelijk begroet door mijn host moeder Kabita. Ik kreeg gelijk 'black coffee' (met suiker, zoals alles hier) en 'salt cookies'. Ook alle andere dagen kreeg ik meer dan genoeg te eten, want haar motto was: 'no full stomach, no good night sleep'. En dit zei ze dan ook elke keer als ze mijn bord maar weer eens vol schepte!!
De eerste twee dagen bleef ik in Kathmandu. 's Ochtends kreeg ik van 10 tot 12 uur taalles in het VSN kantoor. Dit werd gegeven door Manita, een Nepalese studente van mijn leeftijd. Het grappige, of eigenlijk meer bizarre, was dat zij vóór de taalles al college had gehad van 6 tot 9 uur 's ochtends. Oftewel, zij moest elke dag al om 5 uur opstaan! Vrij shockerend vond ik zelf... ;)
Daarna ging ik met Manita ergens lunchen en zo had ik al gelijk twee Nepalese specialiteiten geprobeerd: momo's (soort dumplings gevuld met kip/groente/ander vlees) en chow mein (soort noedels). De eerste dag gingen we ook nog naar de Boudhanath tempel. We gingen hierheen met de local bus, wat voor mij de eerste keer op zich al een beleving was. De bus was echt overvol met heel smalle bankjes en nauwelijks beenruimte. Dan stond er ook nog een mannetje in de deuropening van de bus die de hele tijd naar buiten hing en dingen schreeuwde en fluitte. We moesten daarna ook een stukje met de tuk tuk en ook dit was heel anders dan ik ze kende! Ik kende alleen de tuk tuk waar ze met z'n tweetjes plus bestuurder in zaten, maar hier zaten we met z'n dertienen in... En soms stonden er ook nog 2 mensen op het opstapje die zo ongeveer aan de tuk tuk hingen!!
De Boudhanath tempel was echt heel erg mooi! Je moest met de klok mee om de tempel heen lopen en overal liepen mensen in mooie kleding en met tika's op hun hoofd. Er hingen ook heel veel gebedsvlaggetjes aan de tempel en je mocht er zelf nog meer bij hangen als je wilde. Ook was het zo dat de
Buddha op de tempel een gezicht had. De ogen betekenen dat hij iedereen kan zien. De neus betekent dat iedereen 'one' is, van uit welk land je ook komt/welke cultuur je ook hebt etc. Om de tempel heen zaten ook allemaal mensen die dingen verkochten en er waren heel veel hotelletjes en restaurantjes. Er waren ook een aantal offers gaande en monniken die aan het bidden en hiervoor op hun knieën zaten en gingen liggen. Dit was heel indrukwekkend om te zien!!
De tweede middag hebben we andere projecten bezocht. We zijn bij een aantal scholen en weeshuizen geweest.
De dag erna mocht ik alweer afscheid nemen van mijn eerste host family en van mijn chinese huisgenootjes (zij deden vrijwilligerswerk bij een van de scholen en een weeshuis). Op naar Banepa, waar ik mijn vrijwilligerswerk ga doen!
Banepa is een stuk kleiner dan Kathmandu en eigenlijk ook de omgeving is een stuk mooier. Bij helder weer kan je de Himalaya zien op weg van of naar het ziekenhuis en zelfs gewoon vanaf ons huis! Ik zit ook hier weer bij een lieve gastfamilie, met twee schattige zoontjes! Er zijn ook een aantal andere vrijwilligers dus dat is heel gezellig voor 's avonds en in de weekenden! :) het eerste weekend ben ik al gelijk met Loeke en Belle naar een klooster, Namo Buddha, gelopen. Dit was echt een hele mooie tocht! Foto's volgen nog, als ik ze binnenkort ergens op de computer kan zetten.. Het klooster zelf konden we ook in en dat was echt heel indrukwekkend. Alles was heel goed onderhouden en er waren heel veel versieringen. Toch ook wel erg tegenstrijdig dat dit allemaal zo mooi en bijna overdreven versierd is in vergelijking met de arme dorpjes waar we doorheen liepen..
De terugtocht gingen we met de local bus. Slingerend, hobbelend, af en toe achteruit rijdend omdat er een bus van de andere kant kwam (ook al was de weg eigenlijk maar breed genoeg voor eenrichtingsverkeer), toeterend en opgepropt zijn we gelukkig weer veilig in Banepa aangekomen!
Ook ben ik deze week voor het eerst in het ziekenhuis geweest: het HRDC. De eerste dagen was ik samen met Loeke. Heel fijn, want zo kon zij me alles laten zien in het ziekenhuis! Maandag, donderdag en vrijdag is er OPD (outpatient department) en op dinsdag en woensdag OT (operation theatre). OPD vond ik zelf erg leuk! Er komen dan kinderen, die niet in het HRDC zijn opgenomen, ter controle of met nieuwe klachten. Gelukkig kunnen de artsen af en toe vertalen, want alles gebeurt in het Nepali! Soms zien we echt de meest vergroeide voeten die we in Nederland nooit zouden zien, omdat we veel eerder zouden behandelen. Ook komen veel kinderen van ver (rural areas) naar het ziekenhuis en daarom moeten ze wel worden opgenomen. Een groot verschil is ook dat ze hun eigen verzorger moeten meenemen! Die moet hen ook helpen met wassen etc. Er zijn hier geen zusters die hen daarbij helpen.
Ook is er een fysiotherapie afdeling. Hier worden vooral veel beentjes gegipst volgens de Ponsetti methode omdat er veel kinderen zijn met klompvoetjes.
Kortom, veel interessante dingen om te zien! Ik moet nog wel een beetje wennen in het ziekenhuis en mijn plekje vinden met wat ik kan doen. Zelf kan ik niet zo goed (lees: slecht) tegen het niks doen en hier zijn ze er maar al te goed in! Als er geen patiënten zijn gaan ze gewoon in het zonnetje zitten, kletsen of thee drinken. Een heel ander cultuurtje dan bij ons! ;)

Liefs en groetjes vanuit het koude Nepal,
Annemieke